Święty Ignacy w Ćwiczeniach Duchowych (23), pisze: „Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją”.
Ktoś nas stworzył, a więc i chciał. Bóg mnie chciał i dał mi życie. Jeśli mnie zaplanował, dał mi życie i mnie podtrzymuje, to znaczy, że jestem bardzo bliski Jego Boskiemu Sercu. Stworzenie mnie nie jest jednorazowym aktem, lecz nieustanną troską o mnie. To nic innego jak powołanie dziecka przez ojca do życia. Ojciec, który daje życie, daje też warunki ku wzrostowi, daje możliwości.
Pan nas stworzył, ale prócz tego dał nam jeszcze cel – jest nim chwalenie Boga i służba Jemu samemu. Dobrze jest cieszyć się Bożym darem życia, Jego miłością, ale św. Ignacy mówi nam wyraźnie o celu, jaki jest przed nami: chwała Boża. Moje życie ma być chwaleniem Ojca. W oddawaniu Mu czci nie chodzi o wielkie pieśni, ale o słuchanie Jego woli i wypełnianie jej! Służba Bogu to zaproszenie do uczynienia Go swoim Panem. Dla sługi najważniejsze są pragnienia Pana. Czy ja chcę być sługą Pańskim, czy Jemu chcę służyć, czy celem mojego życia może być spełnianie pragnień mojego Pana?
Kobieta odzwierciedla w sobie tę część Boga, która jest pięknem. Mężczyzna jest obrazem Jego chwały.
Lubimy odnosić sukcesy. Kochamy momenty, kiedy stajemy na podium, kiedy możemy poczuć się najważniejsi. I to jest dobre, o ile nie tracę w tym celu mojego życia. Jego chwały. Jego chwała nie polega na tym, że karmię egoistyczne zachcianki niezaspokojonego bożka. Jego chwała kończy się na mnie… Mam zbawić swoją duszę, czyli uczynić ją na wieki szczęśliwą.
Panie Jezu, nie daj mi zapomnieć, że to Ty jesteś moim Bogiem; nie daj mi zapomnieć, że moja chwała istnieje, o ile jest odbiciem Twojej chwały.
Panie Jezu, chcę być mężczyzną, który żyje chwałą, który jest świadom tego, że jest wielki, bo ma wielkiego Boga.
Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według Serca Twego!
Grzegorz Kramer SJ
polecamy:
